Sztuka konwersacji ()

Przedstawienie jest telewizyjną wersją spektaklu, którego premiera odbyła się 22 grudnia 1988 roku w Teatrze Polskim w Warszawie. (...) Rzecz dzieje się w Paryżu, w późnych latach 80. W niewielkim pokoju toczy się dialog dwojga Polaków. Brandys określa ich krótko: On i Ona. Nie mają nazwisk. Mają tylko życiorysy. Bardzo polskie losy wyłaniają się z owej konwersacji, zawikłane, poplątane. Obydwoje są z pokolenia Kolumbów, a więc mają około siedemdziesiątki. Spotykają się po trzydziestu latach rozłąki. Niegdyś się kochali. Teraz, w wieczornej i nocnej rozmowie Polaków na obczyźnie, roztaczają przed sobą wspomnienia, uczucia, przeżycia i rozrachunki. Ona, córka przedwojennego adwokata, przejęła zawód po ojcu. Wyszła za mąż, jak twierdzi, z wielkiej miłości. W czasie okupacji On ukrywał się w jej mieszkaniu i wtedy właśnie połączyła ich miłość, a może tylko przygoda. Po wojnie Ona podjęła praktykę adwokacką. Broniła AK-owców w sfingowanych procesach, była także adwokatem na Jego procesie. Wiedziała oczywiście, że są niewinni, ale nakłaniała ich do przyznania się do winy w naiwnej wierze, że w ten sposób zdołają ujść karze. Teraz dręczą ją wyrzuty sumienia, prześladuje poczucie winy. [TVP VOD]