Czarny kos, czarna jeżyna (2023)

Dojrzały, soczysty film, którym delektować się będzie każdy, kto ośmieli się ześlizgnąć z bezpiecznych narracyjnych ścieżek. Choć na pozór i ta wydaje się przewidywalna: wiejska sklepowa spotyka dostawcę detergentów. Ona to dobiegająca pięćdziesiątki „stara panna”, on – żonaty kierowca, wiecznie w trasie. Ale ani reżyserka, ani jej bohaterka nie dają się uwieść balladzie o prowincjonalnym romansie, bo też obie są na to zbyt niezależne. Czarny kos, czarna jeżyna zamiast jeżynowej słodyczy i miłosnych treli oferuje kolce i ptasią drapieżność. Późne seksualne przebudzenie 48-letniej Etero (Eka Chavleishvili) wydaje się lekiem na dojmujące poczucie izolacji w konserwatywnej wiejskiej wspólnocie gdzieś na peryferiach Gruzji. Tymczasem ona wcale nie pragnie iść w ślady plotkujących przy waflach sąsiadek. Nie jest kobietą samotną, lecz samodzielną – kocha czytać, szlifuje angielski i ma plany na zbliżającą się emeryturę. Rycerz w dostawczaku, owszem, wybawia ją z rutyny i oferuje pierwsze w życiu miłosne doznania. Ale czy związek z mężczyzną naprawdę wart jest więcej niż cenna niezależność? Film Naveriani miał premierę na ostatnim festiwalu w Cannes w sekcji Quinzaine des Cinéastes.