Temporaries (2023)

Film w reżyserii Piera-Philippe’a Chevigny’ego to jeden z ciekawszych debiutów ubiegłorocznego sezonu festiwalowego, a jednocześnie opowieść skrojona na dzisiejsze czasy. W jej centrum znajduje się Ariane (nagradzana rola Ariane Castellanos), która chcąc uporządkować życie po bolesnym rozstaniu, decyduje się wrócić w rodzinne strony. By podreperować nieco sytuację finansową, kobieta rozpoczyna pracę jako tłumaczka w lokalnej fabryce kukurydzy. Jej głównym zadaniem jest pośredniczenie w kontaktach pomiędzy despotycznym szefem a grupą pracowników sezonowych z Gwatemali, którzy przybyli do Kanady w celach zarobkowych. Jako jedyna nie postrzega ich jako tanią siłę roboczą, a wartościowych, godnych uwagi ludzi, w dodatku niesprawiedliwie traktowanych przez przełożonych. Kiedy incydenty związane z wykorzystywaniem pracowników zaczynają się powtarzać, Ariane coraz trudniej zachować milczenie. Film Chevigny’ego ma w sobie coś z kina Kena Loacha. Wyraźne społeczne zacięcie, sympatię zwróconą w stronę słabszych jednostek, krytykę uprzywilejowanych oraz potrzebę zmiany obowiązującego status quo.