Szalony Piotruś (1965)

Z nowofalowych filmów Godarda ten stał się dziełem najbardziej ikonicznym. Głównym powodem tego, obok jego oryginalności, jest przekonanie krytyków, że jest to ostatni film nurtu, podsumowujący wiele jego wątków i zapowiadający nowe zjawiska. Dzieło przenika nostalgia będąca od lat 80. XX wieku jednym z wyznaczników kina artystycznego. Nostalgia – czyli tęsknota za przeszłością albo za tym, o czym bohaterowie sądzą, że się zdarzyło – stanowi temat tego filmu. Wpisana jest ona także w jego formę: nieustanne powtórzenia obrazów i słów, prawdziwe lub fałszywe retrospekcje, śpiewanie przez bohaterkę, Marianne, sentymentalnej piosenki. Wreszcie, jest to film, w którym Godard zatrudnia po raz ostatni swego ulubionego aktora, Jean-Paula Belmonda, i kataloguje sytuacje ze swych wcześniejszych filmów. Utwór wydaje się posklejany z kawałków opowiedzianych niedbale filmów gatunkowych. Wśród nich mamy film gangsterski i musical, film drogi i komedię. Fabuła przypomina nieco Bonnie i Clyde Arthura Penna – też dotyczy ucieczki bohaterów z wielkiego miasta w stronę natury. Po drodze napotykają oni znaki współczesnej francuskiej kultury, z trudem walczącej o pierwszeństwo z naporem amerykańskiego żywiołu.