Jacuś ()

Komedia z morałem, której akcja toczy się na przełomie XIX i XX w. „Jacuś” Edwarda Lubowskiego w reżyserii Janusza Bukowskiego. Bohater sztuki, Jacuś, przyjeżdża do miasta z dalekiej wsi, by nabrać ogłady i poznać miejski „raj”. Jacusiowi umiera stryj i jego opiekunem zostaje radca. Jacuś dla znajomych radcy jest parweniuszem. Jego wygląd i słaba francuszczyzna powodują, że jest traktowany z góry, wyśmiewany. A przebywa w towarzystwie baronowej, jej córki Marty, hrabiego Dundasa i innych osób z tzw. wyższych sfer. Wszystko się zmienia, gdy radca ujawnia, że po zmarłym stryju Jacuś dziedziczy ogromny majątek: ziemię, kamienicę, sklepy. Baronowa gotowa jest wydać córkę Martę za pogardzanego dotąd Jacusia. Znajomi zaczynają mu schlebiać, chcą pożyczek dla siebie, mąż nawet chce żonę pchnąć w ramiona bogatego Jacusia. On traci trochę pieniędzy, ale nie traci zdrowego rozsądku. Uczy się śpiewu, czyta książki, ubiera się pięknie. Zmienia się, ale tylko „zewnętrznie”. Pieniądze go nie zmieniają. Mimo swatania go z Martą, myśli o małżeństwie z Wandą, która pochodzi z jego stron. Znają się od dziecka i kochają naprawdę. Jacuś ujawnia przyszłemu teściowi swój plan, uknuty wspólnie z pomagającym mu Kamilem: rzekomo stryj miał przegrać proces w sądzie, a Jacuś stracić sukcesję. Baronowa i córka Marta nie chcą już takiego konkurenta. Jacuś okazuje się rozsądniejszy od wszystkich. Poznawszy wyrachowanie towarzystwa z tzw. wielkiego świata, wraca do siebie, by być z ukochaną Wandą i razem z nią pracować na wsi. [TVP VOD]