Zakaz wstępu dla psów i Włochów (2022)

Film jest poprowadzony jako fikcyjny dialog z Cesirą babcią reżysera, który pyta ją o wszystko, co chciałby wiedzieć. Jest to świadectwo przeżyć pokolenia włoskich migrantów, a zarazem hołd dla ich odwagi. Poetycka narracja filmu nadaje tej osobistej historii, wymiar uniwersalny. To „pamięć nostalgiczna”, która łączy elementy wyłaniające się z tej opowieści, od domu na małej farmie w cieniu góry Viso, do rodzinnej sieci połączeń rozsianej w Ubaye, Valais, Dolinie Rodanu, Ariège i Drôme. Historia ta jest karmiona wspomnieniami dziadka oraz śladami z przeszłości: zdjęciami i korespondencją. Podczas tego wędrownego doświadczenia, rodzina Ughetto zbudowała nowy dom, w którym pamięć jest cementem.