Bogu dzięki, chłopiec (2023)

Pierwszy jordański film prezentowany na festiwalu w Cannes (Tydzień Krytyki). Pomysł na ten mrożący krew w żyłach dramat reżyser Amjad Al Rasheed zaczerpnął z doświadczeń własnej rodziny. Choć mamy do czynienia z fabułą, to daleko jej do fikcji. Nawal (palestyńska aktorka Mouna Hawa) pewnego ranka budzi się jako wdowa. Zrozpaczonej kobiecie, matce małej córeczki, nie dane jest jednak przeżyć żałoby w spokoju i przy wsparciu bliskich. Pozornie zatroskany brat zmarłego szybko ujawnia swoje prawdziwe intencje: domaga się sprzedaży mieszkania Nawal, by otrzymać swoją część spadku. Zgodnie z obyczajem i prawem ani wdowa, ani córka nie dziedziczą po mężu i ojcu. Gdyby para miała syna, to co innego: chłopiec byłby prawowitym dziedzicem. Zdesperowana Nawal zaczyna grać na czas i deklaruje, że jest w ciąży. Jedno kłamstwo pociąga za sobą kolejne, co grozi coraz poważniejszymi konsekwencjami. Trzymający w napięciu niczym thriller, kojarzący się z najlepszymi dokonaniami Farhadiego film bezlitośnie obnaża niesprawiedliwy patriarchalny porządek i transakcyjny charakter rodzinnych relacji. Bezwzględnie punktuje też różnice klasowe, szukając jednak nadziei w kobiecej solidarności.