Ingeborg Bachmann - Wyprawa na pustynię (2023)

„…czy będę mogła się z Panem spotkać, kiedy przyjadę do Zurychu w niedzielę (w najbliższą niedzielę). Mogłabym zostać dwa, trzy lub cztery dni i bez specjalnych przemyśleń, mam nadzieję, że Pan też by sobie tego życzył. (…) Byłoby miło, ale pewnie proszę o zbyt wiele.” – pisała Ingeborg Bachmann do Maxa Frischa w odpowiedzi na jego więcej niż przychylną reakcję po emisji słuchowiska Dobry Bóg z Manhattanu. Tak zaczyna się znajomość, która przerodziła się w intymną relację. Margarethe von Trotta opowiada o tym związku z punktu widzenia pisarki. Wzajemna fascynacja dwójki wybitnych literackich osobowości nie przełożyła się niestety na harmonijne współżycie. Ingeborg Bachmann w momencie poznania Frischa była w pisarskim świecie docenianą i hołubioną gwiazdą, przyciągała uwagę urodą i poetyckim talentem, lubiła podróżować i zmieniać miejsca zamieszkania. Autor „Homo Fabera” z kolei nie czuł się zbyt dobrze poza rodzinnym Zurychem i swojskim patriarchalnym światem. To tam chciał zwabić swoją ukochaną poetkę i uczynić z ich związku „literacki materiał”. Choć w ubiegłym roku wydawnictwo Suhrkamp opublikowało korespondencję dwójki pisarzy, to nie ona stała się podstawą scenariusza. Margarethe von Trotta sięgnęła po listy, zapisy snów i notatki z czasów choroby Bachmann po rozstaniu z Frischem. Wydane pod tytułem Male oscuro szkice, oddają stan psychiczny ich autorki i rzucają światło nie tylko na nieudaną relację, ale także przenikanie się życia i twórczości jednej z największych pisarek języka niemieckiego. Margarethe von Trotta urodziła się w 1942 roku w Berlinie, w arystokratycznej rodzinie nadbałtyckich Niemców. Młodość spędziła w Paryżu, gdzie zafascynowała się kinem Nowej Fali i obrazami Ingmara Bergmana. Po powrocie do Niemiec zaczęła grać w filmach Reinera Fassbindera i Volkera Schlöndorffa. Znajomość z tym ostatnim zaowocowała małżeństwem, a w 1975 wspólnie wyreżyserowanym debiutem fabularnym, ekranizacją Utraconej czci Katarzyny Blum. Złoty Lew przyznany w Wenecji w 1981 roku za film Czas ołowiu ugruntował jej czołową pozycję w niemieckim kinie. Jej filmy były nagradzane na Berlinale i licznych festiwalach filmowych, dwukrotnie brały udział w konkursie głównym w Cannes. Jednym z ważnych tematów jej filmowej twórczości są portrety wybitnych kobiet: Róży Luksemburg, Hanny Arendt, Hildegardy z Bingen, w które to postaci wcieliła się jedna z ulubionych aktorek von Trotty, Barbara Sukowa. Ingeborg Bachmann jest kolejną postacią w tym zbiorze.