Dzięki Bogu (2018)

François Ozon przełamuje kolejne tabu. Mistrz współczesnego kina francuskiego podjął temat pedofilii w Kościele. W nagrodzonym na Berlinale (Wielka Nagroda Jury) Dzięki Bogu przywołał głośną we Francji aferę z udziałem lyońskiego kardynała Bernarda Preynata. Choć film sięga po historię z pierwszych stron gazet, nie popada w banalną publicystykę. Dzieje się tak dlatego, że bardziej niż postacią demonicznego sprawcy Ozon interesuje się jego ofiarami, które po latach zyskują odwagę, by opowiedzieć publicznie o swojej traumie i upomnieć się o ukaranie winnych. Determinacja i pasja, z jaką bohaterowie angażują się w walkę z potężnym przeciwnikiem, sprawia, że Dzięki Bogu porównuje się do oscarowego Spotlight. Mimo że film Ozona dysponuje podobną siłą rażenia, wydaje się dużo ambitniejszy. Francuski reżyser nie lęka się zarówno długiego metrażu (niemal 140 minut, które mijają w mgnieniu oka!), jak i zaskakujących eksperymentów narracyjnych rodem z kina Hitchcocka i Antonioniego. [opis festiwalowy]