Wolny duch (2018)

Drugi film Edwardsa zaczyna się jak dokument: od fragmentów rozmów z młodymi ludźmi wychowanymi przez opiekę społeczną i rodziny zastępcze. Historia, którą potem śledzimy, jest za to skoncentrowana na losach jednego chłopaka wchodzącego w dorosłe życie i zaopatrzonego na drogę przez mentorów jedynie w kilka frazesów i niewystarczającą ilość gotówki. Nietrudno przewidzieć, że szybko znajdzie się on na rozdrożu i czeka go mroczna albo mroczniejsza przyszłość. Swoim fatalistycznym tonem Wolny duch przypomina powieść Dostojewskiego. Edwards, stosując wolty dramaturgiczne, buduje archetyp złamanego przez los człowieka. Tye Sheridan w roli głównej potwierdza swój status jednej z najwyrazistszych gwiazd młodego pokolenia. Warto także zwrócić uwagę na zdjęcia: pustynna Marfa i industrialny Teksas, sfilmowane w dużym kontraście, rzeczywiście wyglądają jak miejsca, gdzie może toczyć się walka pomiędzy dobrem a złem. [opis festiwalowy]