Drakula (1992)

Francis Coppola zatytułował swój film Bram Stoker’s Dracula, by uniknąć kłopotów z właścicielem praw autorskich do tytułu 'Dracula'. W istocie można mówić o kolejnym utworze zainspirowanym książką Stokera, a nie o dokładnej jej adaptacji. Vlad Palownik, załamany po tragicznej śmierci żony, która popełniła samobójstwo, podczas gdy on uczestniczył w wyprawie krzyżowej, zawiera pakt z szatanem. Uzyskuje nieśmiertelność i staje się wampirem – Draculą (Oldman). Początkujący prawnik, Jonathan Harker (Reeves), wybiera się do Transylwanii, by dopełnić formalności związanych z zakupem posiadłości, w której Dracula zamierza zamieszkać w Londynie. Wampir, goszcząc młodego człowieka w swoim zamku, dostrzega wizerunek narzeczonej Harkera (Ryder), która do złudzenia przypomina jego ukochaną. Wie, że wyprawa do Londynu musi dojść do skutku... Film Coppoli wyróżnia się bardzo staranną realizacją. Wszystkie główne role obsadzono aktorami, będącymi u szczytu swych możliwości. Scenografia, której autorem jest Dante Ferreti, budzi niekłamany podziw. Ale to, co jest największym atutem filmu, jest jednocześnie jego słabością. Operowość inscenizacji przytłacza opowiedzianą w nim historię. Autorem doskonałej muzyki jest polski kompozytor – Wojciech Kilar. [opis dystrybutora]