Kobieta i pięć słoni (2009)

Swietłana Geier jest uważana za największą tłumaczkę literatury rosyjskiej na język niemiecki. Jej nowe przekłady pięciu wielkich powieści Dostojewskiego, które sama określała mianem „pięciu słoni”, stanowią dzieło jej życia. Twórczość Geier charakteryzuje wspaniałe, zmysłowe poczucie języka i bezkompromisowy szacunek dla pisarzy, których twórczość tłumaczyła. Zgodnie z przyjętą przez siebie regułą, w jej przekładach musiał być wyczuwalny duch oddający istotę autora tekstu. Przy tym Geier zdawała sobie sprawę, że każde tłumaczenie jest dziełem niepełnym, przypisanym czasowi, w którym powstaje. Mówiła: Tłumaczenia umierają. Każda epoka zasługuje na własne przekłady. Na życie Swietłany Geier cieniem położyła się trudna historia XX-wiecznej Europy. Urodzona na Ukrainie w 1923 roku doświadczyła okrucieństw dwóch totalitaryzmów. W wieku piętnastu lat była świadkiem odchodzenia swojego ojca, który zmarł w wyniku zadanych mu w stalinowskim areszcie tortur. Trzy lata później Swietłana straciła najlepszego przyjaciela zamordowanego razem z trzydziestoma tysiącami Żydów w podkijowskim Babim Jarze. W wieku osiemdziesięciu pięciu lat Swietłana Geier rozpoczęła swoją pierwszą powojenną podróż na Ukrainę – do kraju swojego dzieciństwa. Towarzyszył jej reżyser Vadim Jendreyko, który jednak nie zdecydował się stworzyć typowego filmu dokumentalnego. Usłyszymy tu niewiele wypowiedzianych słów, nie zobaczymy żadnego wywiadu. Film śledzi wspomnienia swojej bohaterki, a archiwalne materiały ilustrują wydarzenia, których była świadkiem. Jendreyko towarzyszy jej w podróży do scen dzieciństwa, ale też obserwuje codzienne, domowe życie tłumaczki. Film przeplata historię życia Swietłany Geier z jej pracą literacką, podąża za tajemnicą tej niewyczerpanej mediatorki języka. Jendreyko opowiada o wielkim cierpieniu, cichych pomocnikach, szansach, które nadeszły mimo braku nadziei na nie – i o miłości do języków, która przewyższyła wszystko inne. [opis dystrybutora kino]