Walden ()

Kręcę dziennik, więc żyję, żyję, więc kręcę – stwierdza w jednej ze scen Jonas Mekas, legenda amerykańskiej awangardy. Począwszy od lat 50. reżyser litewskiego pochodzenia nie rozstawał się ze swoją poręczną kamerą Bolex 16 mm i rejestrował codzienność. Z materiałów nakręconych między rokiem 1964 a 68 powstał Walden, jego pierwszy dziennik filmowy – impresyjna kronika chwil, tych ważnych i tych zupełnie prozaicznych. Rozedrgana, ale nie natarczywa kamera łowi najróżniejsze spotkania, skrawki zdarzeń i doświadczeń. Po Central Parku gonimy za Stanem Brakhage’em, lądujemy na pierwszym koncercie The Velvet Underground, wpadamy na Jacka Smitha, Yoko Ono i Nico. Lista obecności ikon kontr- i popkultury lat 60. jest imponująca. Walden staje się tym samym subiektywną panoramą nowojorskiego życia artystycznego i towarzyskiego. To filmowa miejska symfonia na miarę pokolenia bitników – jednocześnie osobista i zaangażowana, emocjonalnie rozchwiana i niebojąca się odrobiny egzaltacji. I tak jak literacka twórczość Alana Ginsberga – w ciągłej pogoni za tym, co autentyczne.