Cudze listy ()

Służby bezpieczeństwa działające w PRL-u czytały od kilku do kilkunastu milionów listów rocznie. Część korespondencji ze względu na zakazaną treść nigdy nie trafiła do adresatów. Autorzy filmu sięgają do archiwów IPN-u, żeby przytoczyć najciekawsze z przesyłek. Cudze listy: intymne, pełne bólu i rozpaczy, jak również te z pogróżkami na władzę lub z prośbami o protekcję, stają się tworzywem do zbudowania portretu wewnętrznego obywateli Polski Ludowej. W tle pojawiają się materiały ikonograficzne: filmy i fotografie wydobyte z archiwów publicznych, ale też i te realizowane przez amatorów.