Do utraty tchu (1960)

Ciemny typek Michel Poiccard jedzie skradzionym przez siebie samochodem z Marsylii do Paryża. Ma tam spotkać się z kimś, kto jest mu winien pieniądze. Wokół tego, co zdarzyło się po drodze, i potem, już w Paryżu, gdzie Michel odnowił związek z Amerykanką Patricią Franchini, Godard zbudował kryminalno-romansową intrygę. Nie ona jednak nadała jego rewelacyjnemu debiutowi rangę jednego z największych osiągnięć francuskiej Nowej Fali i najważniejszych filmów w historii kina, lecz nowatorska forma. Historia Michela została opowiedziana z niewymuszoną naturalnością, poza studiem, w długich ujęciach, które – redukując ingerencje montażu ciętego – stworzyły wrażenie autentyzmu rzeczywistości na ekranie: jej czasowo-przestrzennego continuum. Szczęśliwie nie odebrało to fabule suspensu. Do legendy przeszły techniki, wówczas pionierskie, zastosowane przez Coutarda. Autor zdjęć zrobił je w świetle dziennym i niewielkich lamp Nitraphot. Filmował „z ręki” lekką kamerą Cameflex, na negatywie Ilford, którego czułość laboratoryjnie podwojono.